Defektologija, šta je to? Koja je definicija ovog pojma i šta znači kada kažemo da je neko defektolog?
Nauka o urođenim psihičkim i telesnim nedostacima defektnih ljudi naziva se defektologija.
Kako je i naučnicima teško da definišu defektologiju zbog njenog izrazito transdiciplinarnog karaktera, ne treba nas čuditi što je mali broj ljudi upoznat sa definicijom i značenjem ovog pojma.
Etimološki posmatrano sam pojam defektologija predstavlja kovanicu latinske reči defect u značenju nedostatak i grčke reči logos, što znači nauka. Defektologija je nauka o urođenjim psihičkim i fizičkim nedostacima, poput gluvonemih, slepih, duševno zaostalih, nepokretnih itd.
Pokušaji da se ovaj pojam definiše kretali su od generalnih definicija, po kojima defektologija predstavlja nauku o hendikepiranom čoveku, preko definisanja defektologije kao nauke koja proučava stanje osobe čiji je integritet usled trajnjih psihičkofizičkih smetnji narušen, pa sve do malo kompetentnijih definicija po kojima je defektologija sistem znanja, sveukupnosti naučnih razmatranja o rehabilitaciji hendikepiranih lica.
Osobe koje se bave defektologijom nazivaju se defektolozi. Oni proučavaju, otrkivaju i dijagnostikuju određenu smetnju koja se javlja kod pojedinca, ali i sprovode lečenje i osposobljavaju za život osobe koje poseduju smetnje u psihičkom i telesnom razvoju.
U okvriu defektologije postoje tri osnovna pravca: rehabilitacija, poremećaji u ponašanju i logopedija.
Defektolozi koji se bave rehablitacijom pre svega se bave mentalnom retardacijom i autizmom, ali i poteškoćama u učenju, oštećenju vida, hroničnim bolestima i poremećaju motoričkih sposobnosti.
Za razliku od njih defektolozi poremećaja u ponašanju rade na prevenciji, otkrivanju, dijagnostikovanju, tretmanima itd. Može se reći da oni rade sa osobama koje su manje zahtevnije kada je lečenje u pitanju, u odnosu na osobe koje poseduju mentalnu retardaciju ili atuizam. Ove je pre svega reč o maloletnicima koji su počinili krivična dela.
Logopedi su posebna vrsta defektologa koja predstavlja stučnjake za verbalno – glasovnu komunikaciju. Oni su osposobljeni za prevenciju, dijagnostikovanje i tretman svih poremećaja koji se mogu javiti u govornoj funkciji, te percepcijom i produkcijom kako oralnog, tako i pisanog jezika, kao i oblicima neverbalne komunikacije.
