Šta znači reč intencija?
Svojevrsno teženje ka nečemu naziva se intencija.
Prema etimolozima izraz intencija potiče od latinske reči intentio u značenju naknada, namera, cilj ili naumiti, želeti, smerati ka nekom cilju i tome slično.
U pravnim naukama postoji nekoliko stručnih izraza koji sadrže reč intencija: intencio akcionis koji se prevodi kao krajnji cilj tužbe, zatim intencio principalis u značenju glavna namera i intencio sekundaria označava sporednu ili usputnu nameru.
Takođe, i u filozofiji se razmatra pojam intencija. U ovoj nauci, prema definiciji čuvenog italijanskog filozofa i teologa Tome Akvinskog, pojam intencija se shvata kao postojanje spoznajnog ili voljno-delatnog cilja u nekoj nameri, ali i svakog drugog cilja. Dalje kod Huserla, na primer, imamo pojam intencionalnosti kao „svest o nečemu naprosto“, kako je on to pokušao da objasni. Naime, prethodno datu korelacija između svesti i predmeta smatra polazištem saznanja putem opisivanja što se naziva deskriptivna psihologija ili takva spoznaja putem pokazivanja naziva se fenomenološka analiza.
Književnost upotrebljava pojam intencije od početka XX veka, kada je izazvao i prve reakcije kod modernih kritičara koji su se suprotstavili pozitivizmu i tzv. ekspresivnoj estetici. U fokusu pažnje dolazi jezička struktura dela te se (posebno delo novokritičara W. K. Wimsatt i Monroe C. Beardsley “Zabluda intenciije”) svako bavljenje intencijom autora smatra zabludom i suludom radnjom, premda je svako značenje književnog dela nezavisno od autorske intencije. To je dalje, u književnoj teoriji, razvijalo sve više bavljenje tekstom, čitanjem i čitaocem.
