Ako u svakodnevnom govoru koristite reč arhetip kao sinonim za nešto vekovima staro, skoro fosilno niste daleko od pravilne upotrebe ovog pojma.
Za neku novu ideju sigurno ne možemo reći da je arhetip, jer nije ranije postojala.
Ustvari najbolje je da objašnjenje potražimo kod Karl Gustav Junga, švajcarskog psihijatra i osnivača analitičke psihologije.
Arhetip je reč grčkog porekla od archétypon što znači prauzorak, praslika ili prauzor, a može značiti i prapismo ili prvi otisak (originalni).
Najčešće se o pojmu arhetipa čuje iz Jungovih tumačenja istog.
Jungov pojam arhetipa se odnosi na urođene obrasce mišljenja, osećanja i delovanja. Ti obrasci po Jungu su nastali kao rezultat vekovima taloženog iskustva brojnih generacija predaka i koji predstavljaju osnovne strukture kolektivno nesvesnog zbivanja.
Po njemu celokupnost i svesnih i nesvesnih zbivanja čine čovekovu psihu. A kolektivno nesvesno zbivanje dato je pre svakog ličnog iskustva i sadrži opšte, za celo čovečanstvo nasleđene forme opažanja i razumevanja, takozvane arhetipove. Ti Jungovi arhetipovi predstavljaju ogromno duhovno nasleđe ljudskog razvoja, koje je sticano hiljadama godina u uvek ponovljenim tipičnim situacijama.
Jung je smatrao da arhetipovi dokazano postoje, kako u snovima i fantazijama, tako i u vizijama i u umetničkim delima.
U širem smislu, arhetip označava prvobitni model nečega, prototip, prauzor ili pratip.