Arijanci su pristalice učenja sveštenika Arija, koji je službovao u Aleksandriji u Egiptu, i koji je utemeljivač arijanskog učenja. Suština njegovog učenja se sastojala u tome što je Arije smatrao da Hrist nije isto što i Bog, već da je on sin Božji, kojeg je Bog stvorio. To znači da je postojalo vreme kada je Bog bio sam, a tek nakon toga je stvorio Hrista. Smatrao je da je Hrist ni iz čega posao i da on nikada nije bio običan čovek, već ga smatra prvim i najsavršenijm Božjim stvorenjem.
Arijanski spor je bio istorijski spor koji je u podelio ranu hrišćansku crkvu. Arijanstvo nije bila mala sekta, već je prerasla u crkvu koja se predstavljala kao da je istinita. Taj spor je trajao od 318. do 381. godine i bilo je potrebno osamnaest crkvenih sabora da bi se okončala rasprava oko toga „da li je Isus Hrist, sin Božji, jednako večan kao i Bog otac ili je stvoren“ , kao i to „da li Hrist ima istu suštinu s Bogom ili ima sličnu suštinu“.
Arijansko učenje je na kraju osuđeno kao jeres, i definitivno je zauzet stav da je „Sin oduvek bio u Ocu“, potvrđena je očeva premudrost i „mada je sin rođen, nije rođen iz nebića, već iz suštog Oca“. Sabor je osudio i rašč inio Arijeve pristalice među sveštenstvom.
