Etimologija nas upućuje na koren ovog izraza navodeći grčku reč eschatos u značenju krajnji, poslednji. Tako se u crkvenoj dogmatici ova eshotologija određuje kao učenje o takozvanim poslednjim stvarima, odnosno o onome što posle smrti čeka svakog pojednica, ali i čovečanstvo i ceo svet. Prema tome eshotologija je učenje o smrti, besmrtnosti duše, strašnom sudu, smaku sveta, večnom blaženstvu i tome slično.
U suštini eshatologija se bavi temama koje su uvezi sa smrću i zagrobnim životom. Teologija određuje eshatologiju kao nauku o smrti i posmrtnom životu.
U hrišćanstvu ovaj pojam se povezuje sa verovanjem u besmrtnost duše i zagrobni život, zatim u carstvo Božije, Hristov novi dolazak , sudnji dan i td.
Eshatologija kao pojam označava sve ono što se odnosi na opšte kosmičke stvari, tj. na vremenski poslednje stvari čovekove egzistencije i sve što se pod tim podrazumeva.
Većina modernih eshatologija i apokalipsi, kako verskih tako i svetovnih, sadrže u sebi nasilno, destruktivno uništenje sveta. Dok hrišćanska i jevrejska eshatologija vidi, odnosno objašnjava kraj sveta kao završetak savršenog božijeg stvaranja sveta.
Njačešće svaka religija ima svoje određenje eshatologije. U istoriji religije eshatologija predstavlja proučavanje analognih verovanja u raznim kulturnim krugovima, kao što su egipatska eshatologija, grčko-rimska eshatologija i td. Takođe, istočnjačke religije sadržale su kosmičke predstave o večnoj borbi kosmosa i haosa koja bi uvek završavala pobedom reda.
