Još jedna od mnogobrojnih, takozvanih, turcizama u srpskom govoru jeste upravo reč ugursuz.
Možda ne toliko poznat generacijama koje su se rodile od 50-tih godina pa nadalje, ali onim starijim (sad uveliko već prabakama i pradekama) je ovaj izraz možda dosta poznatiji.
Ugursuz je kovanica od dve turske reči uğur što znači sreća ili srećan čovek, dok rečca suz predstavlja negaciju. U Turskoj je dosta često ime Uğur koje bi se kod nas moglo prevesti kao Srećko, a čita se Ugor.
Ovaj izraz prema etimološkom tumečenju potiče od turske reči uğursuz, a znači nevaljac, nesrećnik, ljigavac, poltron, poslušnik, zloslutnik ili kao pretpostavka za neki loš, zao znak.
Pomenuta kovanica se najčešće upotrebljava da označi nekog ugursuzom, odnosno nepotrebnim i nekorisnim društvenim uvlakačem ili pak onaj koji gura nos gde mu nije mesto. Zato ugursuzi najviše služe kao sredstvo društvenoj i političkoj eliti za sprovođenje njihovih planova, pa se zapošljavaju u tajnim službama i u odborima jačih političkih partija, prvenstveno u vladajućim.
Na žalost, postoje i primeri kada su ugursuzi napredovali od svojih poltronskih funkcija, pa su se preko određenih političkih kanala domogli i visokih društvenih pozicija. Najčešće u državnim institucijama u kojima se vrlo dobro učvrste, pa ostanu u njima do kraja života.
