Apokrif je reč grčkog porekla i znači skriven, tajan. U širem smislu reči, označava tekst čija se autentičnost službeno ne priznaje. U užem smislu, apokrif je spis biblijskog sadržaja, koji nije deo kanona.
Apokrif predstavlja skup tekstova koji su izvan kanona i koji se kradom čitaju i šire. Ti su se tekstovi smatrali lažnima, o čemu govori slovenski termin „lažne knjige“.
Domovina apokrifa je svakako bila Aleksandrija, grad u kome su se susretale istočne i zapadne hrišćaske tradicije. Po tematici, apokrifi se dele na starozavetne i novozavetne. Starozavetni opisuju stvaranje i život prvih ljudi, a često i o starozavetnim apokalipsama. Glavni likovi u njima su Adam i Eva, Abraham, Mojsije, David, Josip i drugi. Novozavetni apokrifi su opisivali lik i delo Isusa i Marije, kao i apostola. Onis su najčešće opisivali raj i pakao, obrađivali biblijske motive, pripovedali o prorocima, svecima i Bogorodici.
U staroj srpskoj književnosti bilo je više apokrifa, koji su bili prevedeni sa grčkog i bili su puni legende. Vrlo su uticali na srpsku narodnu književnost.
