Biti u intonaciji isto je što i biti u pravom tonu.
Intonacija se jednako koristi kako u muzici tako i u lingvistici.
Kada za nekoga kažemo da je u intonaciji obično se misli da peva ili svira, te da ima dobar sluh. Dok u lingvistici, pri govoru kada se ne bi držali intonacije onda bi svaka reč imala ravan ton, pogotovu pri izgovoru slova koja zahtevaju određeni akcenat, te bi se tumačenje istih svelo samo na pretpostavljanje. Zato postoji intonacija, kako bi se pravila razlika i odvojenost određenih glasova, tj. slova ili tonova.
Prema definiciji, rečenična intonacija je melodijska linija rečenice, odnosno linija koja određuje kretanje rečeničnih tonova i na taj način pomaže slušaoca da pravilno razume izgovorenu poruku.
Dok se u muzici intonacija odnosi na davanje tona i ponavljanje istog pomoću glasa ili muzičkog instrumenta.
Intonacija služi kako bi napravila neko iznenađenje ili dinamičnost u raspoloženju, neki ustisak ili doživljaj. Uz pomoć intonacije govornik postiže širok spektar mogućnosti da menja i prilagođava svom stavu svaki svoj iskaz.
Intonacijom se uspešno pravi i najmanja promena u značenju nekog izraza ili reči, samo veštim baratanjem zvukova dolazi do najfinijih nijansi. Tako se za neke izjave kažu da su ironične ili sarkastične samo na osnovu načina na koji su izgovorene, tj. akcenta, odnosno intonacijom tačno određenih glasova.
Ovaj izraz potiče od italijanske reči intonazione, intonation koja se u muzici prevodi kao davanje tona , sviranje i pevanje u tonalitetu.
Englesko govorno područje poznaje ovu reč kao intonation a kao takva se koristi i u nemačkom i u francuskom jeziku.
